Dünyada bana hiçbir şey,tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir.

"İNSAN KATLANAMADIĞI ŞEYLERE ÇABUK ALIŞIYOR,BENDE ALIŞACAĞIM"

Hiç bir şeyi kendimi erkeklere beğendirmek için öğrenmedim.Kız arkadaşlarım benimle ahbaplık etmeyi ve fikirlerimi kabul etmeyi zevklerine ve rahatlarına aykırı buldular.'Hoş tutulan bir oyuncak' olmak,onlara insan olmaktan daha kolay ve cazip geliyordu..

Varlığı büyük boşlukları dolduracak mahiyette değildi; fakat yokluğu müthişti...

"Bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı?"

Bozkırdan mahsul tırnakla kazıyarak alınır.

"Şimdi aramızda noksan olan şeyin ne olduğunu biliyorum!" dedi. "Bu eksik sana değil bana ait...Bende inanmak noksanmış...Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için sana aşık olmadığımı zannediyormuşum...Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar...Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum...Deli gibi değil gayet aklı başında olarak seviyorum...

Bu akşam anladım ki bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. Gene bu akşam anladım ki onu kaybettikten sonra ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.

Ben ikide birde böyle oluyorum, bazan bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazan da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı...

Fakat içimizde, bizim "ahlak" tarafımızda hiçbir şekilde münasebete geçmeyecek hadiseleri muhakeme eden, neticeler çıkaran ve tedbirler alan bir "hesabi" bir tarafımız vardı ve lafta değilse bile fiilde daima o galip çıkıyor ve onun dediği oluyordu. (Sf:22)