Fakat insan, daima gözünün önünde duran şeylerdeki değişikliği fark edemiyor.

Bir rüzgar eser her şey geçer alıştır kendini.

"Sen yine de bir parça benimdin, ben bütün ruhumla senin..."

Ne arsız gönlüm var benim? Etrafımdaki insanları ne kadar çabuk seviyorum.

Pür ateşim, açtırma benim ağzımı zinhar Zalim, beni söyletme derunumda neler var.

Sonra genç erkekler sınıfı... Onları tasvire bilmem lüzum var mı? Bu yeni erkekler birbirlerine öyle benziyorlar ki... Bizim İstanbul grubumuzdaki erkek arkadaşların biraz çehrelerini değiştir, onları görmüş gibi olursun!. Hepsinde aynı fikirler, aynı emeller, aynı iddialar...

Küçüklüğünde sevilmeyen okşanmayan nazını çekecek kimse bulamayan bir çocukta ince ve güzel hislerin doğmasına nasıl imkan tasavvur edilir ?

Bir genç kızın pürhayal gözleri çirkin bir maskenin altında saklı güzel bir ruhu görmeye muktedir mi sanıyorsun?

Kuvvetli olmak, kendinden başka kimseye güvenmemek insanlar için olsun cemiyetler için olsun en büyük hakikattir.

Fakat yüreğimdeki gizli yaralar vücudumdakilerden çok daha derindi.