Ne arsız gönlüm var benim? Etrafımdaki insanları ne kadar çabuk seviyorum."

Yüzüne bakmamak neyi ispat eder,rica ederim.dedim.Sevmediğimi ni?Ne delilik!..

İtiraf etmeliyim ki,bu sözleri yalnız dudaklarım söylüyordu.Yoksa,içimden bu dakikada büsbütün başka türlü konuşuyordum.Mamafih,bana da hak vermek lazım."Ben seni bırakıp gideyim mi?"diye sorana başka türlü cevap bulunur mu?

Sevmek denen şeyin rolü bu kadar insanı yakıp titretecek bir şey olursa kendisi, kim bilir, neydi?

İnsan birini sevmek felaketine uğradı mı esir gibi bir şey oluyor.

Yeni yakalanmış bir kuşun yüreği, göğsünde nasıl atarsa benimki de öyle atıyordu.

Ümit edeyim, tahammül edeyim, güzel. Ben buna razıyım, fakat niçin, neyi beklemek için?

İç hayatı olmayan insanlar gibi durmadan etrafında konuşulacak , dertleşilecek insan aramaya ihtiyacı yoktu.

Zaten kafaları değiştirmeden idareyi değiştirmek öyle pek tamah edilecek bir netice vermiyor.Biz kötü bağdan mahsul almak için dünya kadar emek sarf ediyoruz.Yeni bir nesil yetiştirmek için beş on sene beklemişiz çok mu?

"Dünyada, bir parça iyilik edebilmekten daha güzel bir şey olmuyor"