"Ben zannediyordum ki ömürlerimizin teknesini istediğimiz sahile götürmek için yalnız onun dümenini ele almak kâfidir. Şimdi anlıyorum ki değilmiş.Yollar görünmez kayalarla doluymuş. Onlara çarpmamak lazımmış. Daha fenası gizli cereyanlar varmış ki insan onlara kapıldığı zaman yolun değiştiğini, gittikçe uzaklaştığını fark edemezmiş... Tâ ki kendisini başka sahillere düşmüş görünceye kadar..."

Muallimin artık bir eksiği kalmamıştı. Acımayı öğrenmişti...

Sevecek bir hakiki insan bulanlara şaşmak lazım. Çünkü onun bir hayalini bile bulmak o kadar güç, o kadar güç ki...

Babalar gidince, kimi sevsen gidiyor sonra..

Fakat yine de "evet" demek çok farklı diyorum.Çünkü parola budur.Hiç bir şey sormamak ve her şeye evet demektir...

Ortada bir şey yokken ümitlere kapılma...

Anlaşılan çocuklarla fincan takımları arasında pek fark yoktu. Kırıla kırıla bir tek kaldıkları gibi işe yaramaz oluyorlar, bir köşeye atılıyorlardı...

Her ümidi kaybetmiş olabilirsin... Bütün dünya seni terketmiş, sana düşman kesilmiş olabilir. O şartlar içinde dahi vazifen ümitsizliğe düşmemektir. Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki kandadır....

Fikirlerimiz, zevklerimiz arasında hiç bir iştirak noktası yoktu. Fakat aşk gibi arkadaşlık da fikir ve zevk birliğiyle pek az alâkası olan bir şeydir...

Ben eski bir insanım. Anlaşmamıza imkan yok. İnsanların paradan başka şeylerle de mesut olacaklarına inanarak yaşadım. O kanaatle öleceğim...