Sf: 63

Sf: 65

Sf: 67

Sf: 73

Sf: 83

Güçlü olmak artık beni yoruyor olric Herkese karşı dimdik olmak? Arkasında durmak attığım her adımın yoruyor? Ki buralarda bilmem hangi uykunun hangi köşesinde? Beklemedeyim hiç gelmeyecek olanı.. Uyan olric ? Doğrul? Seni bekliyor düş değil gerçek,seni bekliyor? Yanımdaymışsın yalanına kendimi kandırırken Derdin tam orta yerine düştüğümün farkında değildim elbet Kimseye arka bahçelerimden geçen katarların ağırlığını duyurmadım Duymayın da artık beni..! Bir yerlerde hep yanlış yapmanın telaşlı kıpırtısını yaşıyorken? O yanlışın artık sonsuza dek düzeltilemeyeceğini bilmenin kıstırılmışlığı ile Pusuyorum bazen?. Uzun süre gecelere küsüyorum? Uzun süre kendime küsüyorum? Uzun süre kaleme,kağıda küsüyorum,hayata küsüyorum. Denizin en sığ yerinden başladık yol almaya olric Şimdi kara görünmüyor gerimizde? Bugün mektuplarımı postalamak için çıktım sokağa olric En iyi kendime yazarım ben? `Kış´ dedim, `henüz gitmek için hazırlık yapmıyor´? Hala (d)üşüyorum?(mart)? Sen acıyı biriktirmeyi seversin olric? Sen biriktirmeyi seversin? Hadi devam et şimdi.. Kuru yaprakları,deniz taşlarını,gözyaşını,sorulamamış soruları, Senden kalan sesleri,yaşanamamış paylaşılmışlıkları, Birlikte harcamak üzere kalbinde biriktirilmiş zamanları ve hüznü? Ve özlemi biriktirmeye? Siyah dedim en güzel taşıdığım renk? Ve herkesin üzerinden akan renk? Şimdi bunca karanlığın üstüne oturup bir mektup yazmalı ilkbahara ve yaz´a `Hadi renklerini topla da gel´ demeli? Sen de sıcağı pek sevmezsin olric? Güz´ü severdin sende?son baharı severdin Bu yüzden mi hep sonbaharlarda sevdik biz? Sonbahar gibi hep kaynayan bir neşeyle savrulurdun hayatın içinde Yaprak yaprak? yön seçmeden? Ben yüzüme kondurduğum hüzünle boyardım her şeyi? Sen hazan yüzlüm olurdun olric? Yağmur da başladı olric? Rüzgarın en delisi beni buluyor yine? O an, `dünyayı karış karış dolaşsam´ diyorum kendime? Gülümsüyorsun? Ne de çok yakışıyor gözlerine tebessüm? Ki gözlerin hep güler(di) senin? Şimdi Dünyayı karışlamayı unutuyorum gözlerinde? Martıları da seversin sen olric?Gülümsüyorsun yine.. Ne de çok yakışıyor gözlerine tebessüm? Oysa ben bugün kendime mektuplarımı postalamak için çıkmıştım sokağa? Martılar dolan gözlerinde yitiverdim? Yağmur hızlandı?rüzgar da? `kış´ dedim, `çok azimli.´ Beni hırpalamak istiyor? Az mı hırpalandım ben olric? Kapıyı vurup çıkışlarımın kar´ı dondurmadı mı beni? Daha bir buza kesmedi mi içim? Dönüşlerimdeki mora kesmiş parmaklarımı hissetmeyişim Ve yüzümde donmuş gözyaşları mı ısıtmaya çalışırken sende hep Dondun ? Ama ellerimde ki mektupları göremedin olric? `Onları şimdi adreslerine doğru fırlatıyorum´ dedim? Rüzgarın yağmurun önüne savurdum bir bir? Uçtular ıslanarak?. Bugün kendime mektuplarımı postalamak için çıktım sokağa? Ben de takıldım köşelerine? Biliyorsun ya En güzeli senin hiç gitmeyeceğini bilmek (di) olric?

"Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım."

Coşkun:(Sabırsız bir heyecanla): Öyle değil,öyle değil. Biz büyük bir milletiz derken, aynı zamanda demek istiyorum ki, evet aynı zamanda biz çocuk kalmış bir milletiz Saffet! Çünkü her şeye çocuk gibi sevinir,çocuk gibi üzülürüz her şeye.

Ne gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler? Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire: "Buraya kadar dediler!". Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin. Üstelik, "daha önce haber vermiştik" derler. "Herşeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik."

"Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım."