İnsan yüzü çabuk değişmez. Eğer bir yüz bu kadar değişmişse demek araya fark edecek kadar uzun zaman girmiştir.

Ona göre aynalar hiç tekin şeyler sayılmazdı. İnsanı olduğu gibi gösterse de canını, ruhunu yansıtmayan bu yüzeylerin önünde fazla durmaya gelmezdi ve insanın kendi şekli şemailiyle fazla uğraşması hayra alamet değildi. Ayna işte. Başının örtüsünü bağlarken, mantonun düğmesini iliklerken, oranı buranı düzeltirken geçersin karşısına. Ama o kadar.

Dilimin ucunda bir düğüm. Sanki biraz zorlasam dünyanın bütün dillerini konuşacağım.

Sende bütünlensem annemde tamamlandım ben. Annem,ben gerçekleşeyim diye kaderin bana biçtiği elbise. Vesile, Sebeplerin bütünü. Annem, zalimim ve kınayıcıyım, benim ağlayıcı kadınım. Benim suçum. Benim masumluğumum. Bense bilerek ve isteyerek bir güvercinin kafasını kafasını koparan bir çouk kadar masumum ancak. O kahverengi gözlerin son bakışı ömür boyu bırakmasın peşimi. Gündüzleri unutsam gece rüyalarıma girsin. Artık sebeplerim, sonuçlarım bu dünyaya sığmıyor. Savunmama gelince, sebebim yok ki bahanem olsun. Bahanem yok ki savunmam olsun.

Ama öyle hikayeler var ki üzerinden ne kadar zaman geçse, affa dair bir kapı açılmazdı onların kahramanlarına. Onların üzerinden zaman geçmez, donup kalırlardı ilk anın dehşetinde. Bir kaya parçası gibi üzerine çöktükleri kalp o ağırlıkla yaşamaya alışırdı sadece.

Servilerin arasından serin bir rüzgar geçerken Mücella anladı ki bu dünyadan beden gibi mezar toprağı da tek mülkiyetti. Anacığının yanındaki boş mezarına baktı uzun uzun. Kendi yeriydi.

Sevginin yanılgısı yok. Yanlış olan neyi sevdiğini bilmemek ve yolu yanlış çizmek.

Bazen bir hayal, gelip geçici bir suret aslından ne kadar tehlikeli olabiliyor. ..

Ruh ansızın kendi kendisiyle yüz yüze gelir. Çözülür anlamı ait oluşun. İhtilal mayısta patlar. Güller mayısta açmaya başlar...

Bir kuyum vardı. Bir de Yûsuf' um. Sahibinin ölümünden sonra da açık kalacak bir amel defteri olarak toprağa armağan edilmiştim. Gün geçti. Kat karşılığı müteahhide verildim..