Kiminin hayati , izleyenleri tatmin eden bir sonuca baglanmisti, mukemmel bir roman gibi.kimininki sebepsiz sonucsuz kalmisti, hayat gibi.

Bir tek veya milyon, fark etmezdi. Çünkü birinin ölümü her birinin ölümü gibiydi. Çünkü her insan bir evrendi ve her ölüm evrenin sönüşü demekti. Bu yüzden tek masumun dahi öldüğü yerde hiçbir haklı gerekçeden söz edilemezdi. Savaş insanı canavarlaştırıyordu ve insanın insana ettiğini kimse kimseye etmiyordu.

'' Belki, ne yeteri kadar aşık, ne yeteri kadar evlat olabilmiş biriyim. En fazla kendimden vazgeçtim. Cılız bir suydum ben. Koca bir dağ, annem suretinde karşıma dikildi. Azgın bir sel olup taştı yoluma. Ben bir kaya gibi sabit duramadım. Suçluyum. ''

Artık sebeplerim, sonuçlarım bu dünyaya sığmıyor. Savunmama gelince; sebebim yok ki bahanem olsun. Bahanem yok ki, sebebim olsun.

'Rüya olduk Nazlıgül' dedi denize bakarken. 'Masal olduk, anlatanımız yok kızım...'

Allah şahit, seni on iki yaş altı bir çocuğun masumiyetiyle sevdim. Namahremim değildin diye öptüm gözlerinden. Gözlerimden öpme ayrılmayalım, niye demedin?

Sen bakma benim şiire yeltenen bu cümlelerime. Ben sadece orta karardım., bütün parıltım içinde sadece vasattım. Kederimden öleceğimi zannettiğimde bile haklıymış Müzeyyen Hanım , ölmedim. Haklıymış annem. Ben, üzerinden geçen ufacık bir dalgayı tufan zanneden bir kaşık su. Benim acım dindiyse dinmeyecek acı yoktur.

Yazmaktan başka çaresi olmayan bütün yaşama kusurluları gibi bende yazdıkça yazıyorum.

Suç varsa karşılığında ya adalet ya merhamet olmalı. Sen adaletle hükmet Suna. Suçla beni. Kına. Yargıla. Ayıpla. Ko, azapta kalayım. Ama anlama. Anlamanın sonu merhamet, onun da sonu affetmektir çünkü. Affetme beni.

Aşka düştüğü besbelliymiş ölmekten korkanların. Oysa ben ölmekten korkmuyorum. Söyle bana ben neden korkmuyorum?