Her inancın niteliği, ölümün yok etmediği bir anlam vermektir hayata.

Biliyorum ki, insanlar sadece kendilerini düşünerek var kalıyor gibi görünseler de; aslında onlara hayat veren tek şey sevgidir. Seven Tanrı'ya, Tanrı sevene yaklaşır. Sevgiyi var eden sadece O'dur çünkü.

"Sen başkasının bir kabahatini gizlersen Tanrı da senin iki günahını affeder."

Başkalarının kanaatleri için kendini öldürmek kolaydı, ama kendi nefsi için kendini öldürmek imkansızdı.

"Birinci madde:Tanrı'yı unutmamalıyız.O barışı emrediyor."

Burada da bir taraftan toplumun gerçek, insana tiksinti veren sefaletini, öte yandan daha iğrenç olan uydurma sefaleti görüyordu.

"Başkalarının kanaati için kendini öldürmek kolaydı,ya kendi nefsi için kendini öldürmek?"

Başkalarının suçunu deve yapıp, gözünde büyütüyor, kendi kabahatini iğne yapıp yakanda gizliyorsun.

Küçük bir yerde birkaç yüz bini bir araya gelmiş insanlar, üzerinde toplandıkları toprağı ne kadar bozmaya çalışmış, hiçbir şey yetişmesin diye taşlarla doldurmuş, taşların arasından uç veren otları yolmuş, ortalığı kömür ve petrol dumanına boğmuş, ağaçların orasını burasını kesmiş, tüm hayvanları ve kuşları kaçırmış olsalar da bahar, kentte bile yine bahardı. (3)

Bitkiler de, kuşlar da, böcekler de, çocuklar da neşeliydi. Fakat insanlar, büyük, yetişkin insanlar, kendilerini ve birbirlerini aldatmaktan vazgeçmiyorlardı. İnsanlar, bu ilkbahar sabahını, tüm canlıların iyiliği için yaratılmış olan dünyanın bu güzelliğini, barış, dirlik düzenlik ve sevgi çağrıları yapan bu güzelliği değil, birbirlerine üstün gelmek için kendi uydurdukları şeyleri kutsal ve önemli sayıyorlardı. (3)