O zaman üzerinden tazelik, sağlık, incelik taşardı; ruhu geleceğe ait en tatlı projelerle beslenirdi; yaşı ilerledikçe bu güzel şeyler birer rüya gibi silinmişlerdi...

İnsan kendi gözündeki dikeni her zaman tam zamanında görebilse, ne kadar iyi bir yaratık olurdu!...

Şimdi nereye kayboldu o coşku dolu dualar? Bize sunulan en değerli armağan olan o tertemiz gözyaşlarımız nerede? O zamanlar gülümseyerek o gözyaşlarını silmek çocukluğumun kirlenmemiş hayal dünyasını tatlı rüyalarla süslemek için cennetten bir koruyucu melek gelirdi. O melek şimdi nerede..?

"Sevdiğimiz birinin yüzünü hayal etmeye çalıştığımızda, sanki bu yüz gözyaşları arasından görünüyormuş gibi, onunla birlikte içinizi dolduran anılar arasında netliğini kaybeder, silik bir hayal olur. Bu anılar hayal gücünün gözyaşlarıdır..."

"Herkesin akıllı olmasını bekleyemezsin. Bazı insanlar da budala olmalı..."

"Ancak içten sevme yeteneği olan kimseler derinden acı duyabilirler. Ama sevmek ihtiyacı acılarına bir panzehir gibi gelir, şifa olur. Bu panzehir onları iyileştirir. Bunun içindir ki, insanın ruhu bedeninden daha dayanıklıdır. Acı hiçbir zaman öldürmez..."

"Ahlaki açıdan o kadar kötü bir durumdasın ki dış görünüşünün bir önemi yok..."

Güzellik denen şeyin gülümsemede saklı olduğuna inanıyorum. Eğer gülümseme bir yüzü güzelleştiriyorsa, o yüz gerçekten güzeldir. Gülümsemesi görünüşüne bir şey katmıyorsa, o yüz herhangi bir yüzdür. Eğer gülümserken çirkinleşiyorsa, işte o yüzde kesinlikle çirkin bir yüzdür..."

"...Kendi kendime onu sevip sevmediğimi sormaya başladım. İçimdeki bu duyguyla eskiden sevgi diye kabul ettiğim duygu arasında hiçbir benzerlik yoktu, onlara benzer bir duygu bulamadım içimde. Duygularım ne yalnızlığın verdiği hüzün duygusuna, ne evlenme arzusuna, ne platonik bir sevgiye, ne de cinsel bir tutkuya benziyordu. Bunların hepsini daha önce yaşadım. Hiçbiri değildi bunların..."

Neden başkaları için yaşamalı..? Onu yalnızca aklımla, hayalimle değil, bütün varlığımla seviyorum dedi..