İntihar nefsi müdaafaydı. Ama bunu başka birinin yapması çok daha asildi.

Madem ölmedik, yaşayalım o zaman? dedik. ?Ölümsüzüm ben? dedim. Ölene kadar...

Bir insanın beklerken yapabileceklerinin sınırı yoktur. Bazıları devlet başkanı, bazıları sihirbaz, bazıları da deli olur sıkıntıdan. Bense en üstün yaratık olduğumu kanıtlamak için kendime, hiçbir şey yapmadan bekliyorum.

?İnsanlar...? dedim fısıldayarak. ?Taşırlar insanları. Kundaktayken, tabuttayken. Hep taşıyacak birileri olur. Bazıları dostluktan, bazıları cepteki paradan, bazıları da içinde bulundukları sistem bir gün onlara da taşınma sırasının geleceğini söylediği için, taşırlar insanı...?

Belki de hayat yanlış anlayınca güzeldi. Sadece yanlış anlayınca... Ama her şeyi...

Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır!

?Ya hayatlarının anlamını bulamayanlar?? diye söze girmişti kızılderili. ?Onlar ne olacak?? ?Onlar da, göğüslerinde bir et parçasıyla canlı canlı çürüyecekler. Ve buna da, yaşamak demeye devam edecekler!?

Çünkü her hareketin nihai sonucu acıydı ve belki de, insanoğlu bunu bilse, hiç doğmazdı.

Çünkü görünene aldanmak , hayatı dayanılır kılmanın ilk şartıydı.

Derda durdu. Anne de durdu. Derda konuştu. Anne duydu. "Ben ölüyüm! Bunu anlayabiliyor musun? Ölü! Sadece daha gömülmedim, o kadar."