Eğer ağlayan bir adama mantık kuvveti ile ağlayacak hiçbir sebep olmadığını ispat ederseniz, gözyaşlarının hemen dindiğini görürsünüz. Bu bilinen bir şeydir.

Her şey insanın içinde yaşadığı ortama, şartlara bağlıdır. Herşeyi belirleyen çevredir, insansa bir hiçtir.

Acı ve ızdırap daima büyük bir zeka ve derin bir yürek için kaçınılmazdır. Gerçekten büyük insanlar, sanıyorum ki, yeryüzündeki en büyük üzüntüye sahiptir.

İktidar, ancak eğilip onu almak cesaretini gösterenlere verilir.

"Sonsuz bir karanlığın sonsuz bir denizin ortasında ayakta durabilecek bir kaya parçasının üstünde sonsuza kadar durmaya razıydı, bile bile ölmektense. Yaşamak, sadece yaşamak! Hayat ne olursa olsun yaşamak..."

Bir gün gelecek, artık özgürlük onun için çekilmez olacak, kendisini derin birtakım düşüncelere kaptıracak, yavaş yavaş sersemleyecek; sonunda ağa düşmüş bir balık gibi, ölesiye bir korkuya kapılacaktır.

"Tanrının bana baş edemeyeceğim bir şey vermeyeceğini biliyorum. Sadece keşke bana bu kadar güvenmeseydi diyorum.''

Öyle bir sınıra gelirsin ki, onu aşamazsan, mutsuz olursun, o sınırı aşarsan, belki o zaman daha da mutsuz olursun!

Kendine ait bir yalan, başkalarına ait gerçekleri tekrarlamaktan belki de daha iyidir.

"İnsanın ruhunu yücelten acı, ucuz bir mutluluktan daha değerlidir."