"Arzularımı yok edin, bütün ideallerimi silin, bana daha iyi şeyler gösterin, seve seve peşinizden koşarım."

"Dünya mı yıkılsın yoksa bir bardak çay mı içersin?" deseler... "Ben çayımı içtikten sonra dünyanın canı cehenneme" derdim.

İnsan bazen kendini en çılgın, en imkansız bir fikre o derece kaptırır ki o fikir imkan dahilindeymiş gibi gelir ona...

Boğulmak üzere olan bir adamın sudaki bir saman çöpüne tutunmaya çalışması gibi. Siz de takdir edersiniz ki adam boğuluyor olmasa, bir çöp parçasını koca bir ağaç dalı gibi görmez.

Gerçek bir centilmen bütün servetini kaybetse dahi bozuntuya vermemelidir. Asaletin yanında paranın lafı bile olmaz.

Bir şeyi kaybetmek için önce ona sahip olmak gerekir.

Bizim gibi basit ve ölümlü insanlar en nihayetinde kaybediyordu.

Davranışlarımın hesabını veremeyecek kadar önemsiz biri miyim ben?

Gözlerimden yaşlar boşandı. Sanırım, ömrümde ilk kez oluyordu böyle bir şey. Gözyaşlarımı bir türlü tutamıyordum.

Şimdi neyim ben? Bir sıfır. Yarın ne olabilirim? Yarın, dirilip yeniden yaşamaya başlayabilirim! Tümüyle mahvolup gitmeden önce, içimdeki insanı bulabilirim.