Yanılmış olabilirim ama, bana öyle geliyor ki bir insanın karakterini gülüşünden öğrenebilirsiniz ve eğer daha ilk karşılaşmada bu yabancı size candan bir şekilde gülüyorsa, hiç kuşkusuz onun iyi bir insan olduğunu söyleyebilirsiniz...

İşte şimdi ben de şu görüşteyim ki, mânevî yoksunluklar, bütün maddi acılardan çok daha ağırdır...

İnsan her şeye alışan bir yaratıktır ve sanırım bu onun en iyi niteliğidir...

Çok doğru düzgün bir insanın bile alışkanlık sonucu kötüleşebileceğine, insan olma vasfını yitirebileceğine inanıyorum...

"Bazı kimseler büyük işler görmek için dünyaya gelmişler; bazıları da, benim gibi, küçük işler görürler..."

"Bak! Etrafımızda ne çok insan, ne çok gözyaşı, neşesiz ve bayramsız ne çok gündelik hayat var..!"

Kendi kendisine yalan söyleyen ve kendi yalaninini dinleyen o hale gelirki, artık ne kendisindeki, ne de çevresindeki hiç bir gerçeği ayırt edemez, bu yüzden de hem kendisine, hem de başkalarına saygısızlık eder...

Nereden geldi bu kâbus..! Ama korkum yok senden. Yeneceğim seni. Tıkamazlar beni tımarhaneye..!

İnsanın sevebilmesi için yüzünü saklaması gerekir. Yüzünü birazıcık gösterdi mi sevgi yok olur...

Ben, eden bulur karşılığı peşindeyim, bulamazsam kendimi yok etmem lazım. Hem bu karşılık ileride, sonsuzlukta değil, hemen burada, yeryüzünde olmalı; bunu gözlerimle görmeliyim...