İnsan diğer bazı insanlarla aynı zamanda yaşadığı için minnettar olur; sizi bulduğum için, bana tüm yaşamımı sorgulattığınız için asıl minnettar olan benim...

Güneşin evrene can verdiğini söylerler... Güneş gökyüzüne yükselsin de görün bakalım, o bir ölü değil mi? Her şey ölü, her yerde ölüler var. İnsanlar yeryüzünde yalnız, çevrelerinde ölüm sessizliği; bizim dünyamız bu işte... "İnsanlar, birbirinizi seviniz..!" Bunu kim söylemiş, kim bize böyle bir vasiyet bırakmış..? Saatin sarkacı habire vuruyor, duygusuz, soğuk soğuk...

"...Sonuçta hayallerde hayatta kalır..."

?Sizi kırdım, ama biliyorum eğer seviyorsanız, kırgınlık uzun zaman kalmaz akılda, ve siz beni seviyorsunuz..."

Baharın gelmesiyle birlikte Tanrı'nın bağışladığı bütün gücünü ortaya koyarak süslenen, çiçeklerle bezenen bizim Petersburg kırlarında insana dokunan, ama ne olduğu anlaşılmayan bir şey vardır. Bazen yalnızca acıyarak bazen de hiç farkına varmadığımız, cılız, hastalıklı bir genç kızı, ama bir gün,beklemediğimiz bir anda, birdenbire değişerek anlaşılmayan bir güzelliğe bürünen bir kızı anımsatır Petersburg kırları...

Sonuçta hüzünle yalnız kalır insan, tam anlamıyla yalnız ve hatta yazıklanacak bir şey bile olmaz hiç, tam olarak hiç? Çünkü kaybolup giden her şey, her şey hiçtir, aptalca, yuvarlak sıfır, yalnızca hayaldir...

Arada bir kendime; " hayallerin nerde..? '' diye sorarım. Fakat başını sallayıp, ''yıllar ne çabuk geçiyor..!'' Demekten başka çare olmaz. ..

Kederin içinde ne düşü olabilir.......!

Gökyüzü öylesine berrak, öylesine yıldızlıydı ki, ona bakan bir insan, "nasıl olur da kötü huylu, kaprisli kimseler böyle güzel bir gökyüzünün altında barınabilir..?" diye kendi kendine sormadan edemezdi...

Ne ki, bütün hayaller bir gün biter ve gerçeğin soğuk yüzüyle tanışırız. Hayaller içinde geçirilen gecelerden sonra ayılmanın, gerçek dünyaya dönmenin ne kadar korkunç olduğunu bilemezsiniz. Evet, bir de çevrenize bakarsınız ki, insanlar delicesine akan hayat seli içerisinde yaşayıp gidiyorlar...