Beni pek görmedin, duymadın, sessizliklerimden pek çekmedin ve varlığımın sende yaratacağı kaçınılmaz tatsızlıklar hakkında, hiçbir şey bilmiyorsun. Ben çok mutsuz bir insanım ve sen sevgilim, bu zavallıya bir denge sağlamak için çabalıyorsun.

Beni hayal kırıklığını uğratan benden başkası değil Milen'a.

Alışık olmadığım kanatlarla, Acemice uçmaya çabalamak gibi bir şey bu. Elveda Milena.

Umut kırıklığına uğramış bir hayvan gibiyim; kaçıyorum, gücümün yettiği kadar koşarak kaçıyorum artık. Yalnız şunu düşünerek kaçıyorum; ?Onu da birlikte götürebilsem? diyorum, ?onun olduğu yerde karanlık olur mu hiç?"

"Herkes beraberinde taşıdığı bir parmaklığın ardında yaşıyor."

Kesin olarak bildiğimiz az bir şey vardır şu yeryüzünde ama şunu iyi biliyoruz Milena: Biz hiçbir zaman bir arada olamayacağız; aynı kentte bile olamayacağız.

Yanılmıyorsam, birbirimize mektup yazmaktan vazgeçsek iyi olacak... Yaşamın tek çıkar yolu susmak; burada ve orada...

Yazabileceğin en güzel şeyi yazmışsın belki de, sana teşekkür etmek istiyorum, kimse alıkoyamaz beni bundan. "Biliyorum, sen beni ..." demişsin, sağ ol Milena.

Yalnızca dayanılmaz ölçüde mutsuz olduğum zaman kendim hakkındaki gerçek hislerim ortaya çıkıyor

Leoparlar tapınağa zorla girip kutsanmış şarapları içip bitiriyorlar; bu durum sürekli devam ediyor; sonunda, önceden tahmin edilebilir olmaya ve ayine dahil edilmeye başlıyor.