Çok güzel anlar hüzünlüdür her zaman....geçici olduklarını duyar insan, durdurmak ister, bir şey gelmez elinden...

Her güne kendi acısı yeter...

"Elimdekinden fazlasını yitirdim." O sıralarda içimde olup bitenleri çok iyi belirtiyordu bu söz. Odile varken, kendisini ne çok seversem seveyim, beni kendisinden biraz uzaklaştıran kusurları vardı; Odile gitmişti, gene bir tanrıça oluyordu; kendisinde bulunmayan erdemlerle süslüyordum onu, onu en sonunda ölümsüz Odile düşüncesine göre biçimlendirdikten sonra, şövalyesi olabilirdim. Nişanlılığımız sırasında, yüzeysel bir tanımanın, biçimleri değiştiren aşkın yaptığını şimdi de unutuşla uzaklık yapıyordu ve ben, beni aldatan, uzak Odile'i yakın bir sevgi dolu Odile'den çok daha fazla seviyordum.

İnsan, karşısındakinin tüm yaşamını durmamacasına yenilenen bir zenginlikle doldurmasını bilmiyorsa, sevilen varlığı kendisine bağlaması için büyük bir aşk yetmez.

Bana hepsinden daha korkunç gelen şey, bir gün hiç kuşkusuz acımın da öleceği.

Çok güzel anlar hüzünlüdür her zaman. Geçici olduklarını duyar insan, durdurmak ister, bir şey gelmez elinden.

"bir sayfayı gözden geçirmek, telefona cevap vermek için okumayı kesmek, akıl başka yerde iken kitabı tekrar ele almak, sonra ertesi güne kadar bırakmak... bu okumak demek değildir. hakiki okuyucu kendine yalnız geçireceği uzun gece saatleri hazırlar, çok sevilen yazara bir kış pazarının öğleden sonrasını tahsis eder; kendine balzac'ın, stendhal'ın bir romanını bir hamlede tekrar okumak fırsatını verdiği için tren seyahatlerini hoşnutlukla karşılar."

"Çok güzel anlar hüzünlüdür her zaman. Geçici olduklarını duyar insann durdurmak ister, bir şey gelmez elinden."

"Tuz gibi bir şey işte"derdi "Tuz yediğimizin farkında bile olmayız, ama tüm yemeklerimizden çıkaralım ölürüz kuşkusuz.?

"Kendisine benim okuttuğum bir filozofun sözüyle yanıtladı beni: ?Biz gerçek olduğuna inandıktan sonra, aldığımız haz yalancı olmuş olmamış ne çıkar.'