"Sevinçli, yaşamaktan mutlu bir Odile kadar duygulandırıcı bir şey olamazdı; sevinç için yaratıldığı öyle güçlü bir biçimde duyuluyordu ki, bunu ona vermeyince ağır bir suç işlemiş gibi görüyordu insan kendini." s.39

"Belki de insanları en çok bölen şey, kimilerinin her şeyden önce geçmişte, kimilerinin de yalnız içinde bulundukları dakikada yaşamalarıdır." s.39

"Onu anlamamayı kabul edemiyordum. Ama Odile'i anlamak olanaksızdı, öyle sanıyorum ki, hiçbir erkek (onu sevdi mi) acı çekmeden yaşayamazdı yanında." s.45

"Odile değişiyor, her zamankinden daha güzel oluyordu." s.65

"Yüreğim altüst olmuştu, ama akılca neredeyse hoşnuttum." s.73

"Odile yücelik, iyilik gösterebilecek yaratılıştaydı, ama çok zorlu duygular yönlendiriyordu onu, acıya kapılıp da içindeki arzuyla çarpışmaktan korktuğu için, kendini bırakmaya yanaşmıyordu. Yüzünde kendisini çirkinleştirebilecek olan o kapalı sanki hiçbir şey geçirmez hava o zaman beliriyordu işte." s.72

"Odile göstereliberi öylesine çok sevdiğim doğa, yalnız küçük ve hüzünlü havalar söylüyordu artık. Odile'nin güzelliği bile kusursuz olmaktan çıkmıştı, çizgilerinde yapmacıklık izleri bulduğum oluyordu. Geçiciydi bu, beş dakika sonra, o düz alnı, o arı sözleri yeniden buluyor, onu yeni baştan sevmeye başlıyordum." s.82

"...nice mutluluklar kapsayabilecek bu yüzün belki de karşımda son kez durduğunu düşünüyordum." s.89

"Bir gün ölümün karşısında yalnız mı olacaktım?" s.95

"Kederimi seviyordum." s.106