Bu benim savaşın.. Bu savaşı çok istedim. Kardeşlerimi, yeğenlerimi, piskoposluk bolgemdeki gençleri buna ben surukledim. Artık bu savaştan kaçamam, beni sonsuz lanet beklesede kaçamam. Bu savaşa karışmak yazgının oyunu.

On iki yaşımdayken hayvanlarla insanları karşılaştırdığımda hayvanların daha zararlı olacaklarına inanırdım.

Eğer ölüm kaçınılmaz olmasaydı insan bütün yaşamını ondan uzak durmaya adayacaktı. Hiçbir tehlikeyi göze almayacak, hiçbir girişimde bulunmayacak, yeni bir şey yapmayacaktı. Yaşam sürekli bir uyuşukluk olacaktı. Evet kardeşlerim, Tanrı'ya bize ölümü armağan ettiği için şükredelim, çünkü yaşam ölümle anlam kazanıyor.

Günün anlamı olması için gece, konuşmanın anlamı olması için sessizlik, barışın anlamı olması için savaş gereklidir. O'na dinlenmenin ve neşenin anlamlı olması için bize kaygı ve tedirginlik gönderdiği için de şükredelim. O'na şükredelim, çünkü O'nun bilgeliği sonsuzdur.

Bedevi bir kadına bir gün en çok hangi çocuğunu sevdiğini sormuşlar. Kadın şöyle yanıt vermiş: "Hasta olanı iyileşene kadar, en küçüğü büyüyene kadar, yolda olanı da eve dönene kadar."

Tanrı'ya beni uğursuzluklardan koruması için dua etmiyorum. Böyle durumlarda beni umutsuzluktan koruması için dua ediyorum. İnan, Tanrı bir elini bıraksa öteki elinden tutar.

Tanrı'ya beni uğursuzluklardan koruması için dua etmiyorum. Böyle durumlarda beni umutsuzluktan koruması için dua ediyorum. İnan, Tanrı bir elini bıraksa öteki elinden tutar.

Sürekli olarak karşımdakileri incitmekten çekiniyorum. Çok eski arkadaşları bile. Onlarla eskiden yaptığım gibi konuşup konuşamayacağımı bilmiyorum. İnsanlar değişiyor, biliyorsun.

Her insanın gitmeye hakkı vardır, onu kalmak için ikna etmesi gereken ülkesidir.

Bir tarihçi 'benim çağım' dediğinde, kendiliğinden aklına gelen şey, seçmediği ama içinde doğduğu çağ değil, ömrünü adamaya karar verdiği çağdır.