Kendimi tek bir cümleyle tanımlamam gerekse, tam olarak hiçbir şey ama her şeyden de birazcık, diye tarif ederim.

''Ve kelimelerin hisler karşısında hiçbir hükmü yoktur.''

" Büyüdükçe bir şeyi şaşkınlıkla fark ettim. Diğerleri hakkında çocuk aklımla vardığım yargı doğruymuş. Büyüklerin dünyası gerçekten çok sıkıcı ve üzüntüden başka hiçbir vaatleri de yok... Ve bu durumla baş edebilmemi sağlayan, tam olarak onlardan biri olmasam bile içlerinde, kıyıda köşede bir yerlerde çıldırmadan yaşayabilmemi sağlayan yegane dostlarım hala kitaplarım... "

Sonra özlüyorsun işte... Onunla çok şey de yaşamış olsan, henüz neredeyse hiçbir şey yaşamamış da olsan, bir gün önce de görsen, hiç görmemiş de olsan, çörekleniyor içine o melun his... Tarifi zor... Hani anlatmaya üşeniyorum derim ya ben bazen; aslında o gerçek bir üşenme değil... Ne kadar uğraşırsam uğraşayım anlatamayacağımı bildiğimden, kendi kendime uydurduğum bir savunma mekanizması sadece.

Ama günün başka kimselere anlamlı gelmeyen anlarında bazen onu elli geçe mesela bazen ikiye altı kala çorabımın tekini ararken ya da kaç yumurta kıracağımı düşünürken tavaya mütemadiyen seni düşündüğümü söyleyebilirim

Gençtim, bilmiyordum o zamanlar Gitmeye yeltenmenin gitmek demek olmadığını.

Birşey eksikti vardı yeryüzünün haberi.

Biri bana sakin desin ortalık fena karışık Biri beni dinlesin Anlasın biri beni Biri gözlerime baksın Ortalık fena karışık Ayın boynu bükük, neden? Neden bulanık hep suyum?

Puştun biri miyim ne hiçbir şeyi haketmeyen

Ben nerenin yanlışıyım hangi sokağın çıkmazı Ağaramayan gün gibi gecenin körüne tutsak