Öyle verimli buluşmalar vardır ki tan sökümünden farksızdırlar. İnsanın kendisiyle uzlaşmasını -hem de nasıl- kolaylaştırır,basitleştirirler.

Hiçbir şey hak etmeyen şeylerden ve insanlardan yavaş yavaş kurtulup,yılların ve sınırların içinden yavaş yavaş bir ruh ailesini tanımak ne güzel,ne derin bir şeymiş. En sonunda birkaç kişi olununca birdenbire kalabalık hissediliyorsa..

Ne sana yeniIeceğiz ne başka bir kötü güce, kaçınılmaz yolculuk saati çaldığında, yaşama boşu boşuna sarılanlar karşısındaki horgörümüz şu güzeI türküde çınlayacak: "Ah, nasıl da onurlu yaşadık!"

Gökyüzünden yeryüzüne dek her şey acıya terk edilmişse, garip bir mutluluk umudu var demektir.

Kimi yapıtlar vardır, insan onları sevmeye başarırsa, kendini onlardan koruması,onlar için yeni bir dil yaratması olanaksızdır. Onların büyüklüğü yalnızca kendi dillerini yaratmalarından bununla ve başka türlü olabileceklerini, ne başka konuşabileceklerini göstermelerinden kaynaklanır.

Ben yaşamın anlamını, kanı canı yitirmesini görmeye boyun eğmedim asla. Doğrusunu söylemek gerekirse, yalnız bunu üzüntü bildim. Yaşama acısından söz ederler. Oysa doğru değil bu, yaşamama acısı demek gerek.

Bugün gerçek arkadaşlık o kadar az rastlanan bir şey ki, insanlar kimi zaman aşırı çekingen davranıyor bu konuda. Üstüne üstlük,herkes ötekinin olduğundan daha güçlü olduğunu düşünüyor,bizim gücümüzse başka,bağlılığımızda. Demek istediğim şu ki,aynı zamanda arkadaşlarımızdan kaynaklanıyor,arkadaşlarımız olmasa gücümüz de kısmen azalır.

Olabilecek en kötü şey yalnız,horgörüyle dolu bir yürekle ölmektir.

Biliyorsunuz ki,ister utansınlar,ister utanmasınlar, kadınlar,tanım gereği, kendilerini oldukları gibi kabul ederler.

Ya dünya delirmiş ya da biz. Hangisine daha kolay katlanır insan? Sonuçta,ruh kavruluyor,duvara karşı yaşıyoruz. Ama dayanmak gerek,siz de biliyorsunuz bunu. Yalnızca dayanmak,sonra belki bir gün..