Yine bir süre sustuktan sonra, tuhaf biri olduğumu, beni kuşkusuz bu yüzden sevdiğini ama belki günün birinde yine aynı sebepten nefret edebileceğini mırıldandı.

O zaman şunu anladım ki, bir tek gün dışarıda yaşamış olan bir kimse, hiç zahmetsiz yüz sene hapiste kalabilir. Canının sıkılmaması için yeter derecede anıya sahip olmuştur artık. Bir bakıma, faydalı bir şeydir bu.

Ben yarım yamalak dinlediğim bir adamı başımdan savmak istedim mi, ona hak veriyormuş gibi yaparım, bu sefer de öyle yaptım.

?Saçma, yalnızca bir çıkış noktası sayılabilir. Ne olursa olsun, her şeyin anlamsız olduğu, her şeyden umudu kesmek düşüncesiyle kalamaz insan. Çünkü her şeyin anlamsız olduğunu söylediğimiz anda bile anlamlı bir şey söylemiş oluyoruz. Dünyanın hiçbir anlamı olmadığını söylemek, her çeşit değer yargısını ortadan kaldırmak demektir. Ama yaşamak bile kendiliğinden bir değer yargısıdır. Ölmeye yanaşmadığı sürece, insan yaşamayı seçiyor demektir. O zaman da, görece de olsa, yaşamaya bir değer verilmesi söz konusudur.?

Hem dilini hem duruşunu sevdiğim çok az kişi var. Sizde onlardansınız.

Gerçek şu ki,ahlaktan önce sevgiyi bulmalı insan. Yoksa ikisi de yok olup gidiyor.

Yeryüzü acımasız. Birbirini sevenler birlikte doğmalı. Ama insan yaşadıkça daha iyi seviyor,bir yandan sevgiden uzaklaştıran şey de yaşam.

Düşüncenin ve yüreğin bir kıtanın toprağına dayadığı,sevilen ve hayran olunan,ender rastlanan bir yüzdür bu. Sizinki öyle bir yüz işte.

Kültürlü insanların dünyası zıbartıyor adamı! Ama öteki de gıcırdayıp tıkırdıyor...

İnsanın kendini sakınması güç. Düşler kurulan yaşları geçtim. Yalnızlığı,farklılığı,özeli reddetmek için sürekli çabaladım durdum. Birlikte olmak istiyordum. Ama bir yazgı var,tek inandıpım şey bu. Benim için de o yazgı hiçbir şeyin kolay olmadığı bu mücadelede.