Yalnızca ''çabalamaya değmez'' demektir kendini öldürmek.

Bıkkınlık, makinemsi bir yaşamın edimlerinin sonundadır, ama aynı zamanda bilincin devinimini başlatır. Onu uyandırır, gerisine yol açar. Gerisi, bilinçsiz olarak yeniden zincire dönüş ya da kesin uyanıştır. Uyanışın ardından da sonuç gelir zamanla; intihar ya da iyileşme.

Ama, bir gün gelir, bu kez de bizim zamanı taşımamız gerekir. Geleceğe dayanarak yaşarız: ''yarın'', ''ileride'', ''iyi bir işim olunca'', ''yaşlandıkça anlarsın''. Bu tutarsızlıklara hayran kalmamak elde değil, çünkü ne de olsa ölmek var işin içinde.

Uyumsuz insan nedir gerçekten? Sonrasızlığı yadsımamakla birlikte, onun için hiçbir şey yapmayan.

Kişiyi çalıştıran ve çırpındıran her şey umuttan yararlanır.

Sağlam olan her varlık çoğalmaya yönelir.

İnsanın durum değiştirip daha iyi olması ancak romanlarda görülür.

Kimileri yaşamak için yaratılmıştır, kimileri de sevmek için.

Tüm tutku uzmanları söyler bize, durasız aşk ancak engellerle karşılaşılırsa doğar. Çarpışmasız tutku yoktur pek. Böyle bir aşk ancak ölüm denen son çelişkide son bulabilir. Ya Werther olmalı ya hiç.

Günü gününe yaşayan insan oyalanmayı pek sevmez. Her şey onu sıkıştırır tersine. Aynı zamanda da hiçbir şey kendi kendinden fazla ilgilendirmez onu, hele ileride ne olabileceği konusunda.