Sağlıklı bütün insanlar,sevdiklerinin ölümünü az çok arzu etmiştir,

"One annemin öldüğünü söyledim,ne zaman öldüğünü sordu "Dün," diye cevap verdim.Hafifçe irkildi ama bir şey söylemedi. Ona kabahatin bende olmadığını söyleyecek oldum ama bu sözü daha önce patrona da söylediğimi düşünerek vazgeçtim. Zaten hiçbir anlamı yoktu bunun, insan ne de olsa daima biraz kabahatlidir."

"Tuhaf biri olduğumu,beni kuşkusuz bu yüzden sevdiğini ama belki günün birinde yine aynı sebepten nefret edebileceğini mırıldandı."

?O zaman sık sık düşünüyor ve içimden: beni kuru bir ağaç kovuğunda yaşamaya zorlasalardı da gökyüzüne bakmaktan başka bir işim olmasaydı,yavaş yavaş buna da alışır giderdim, diyordum."

?O zaman anladım ki, dışarıda bir gün yaşamış olan bir insan, cezaevinde hiç sıkıntı çekmeden bin yıl yaşayabilirdi. Canı sıkılmayacak kadar anıları olacaktı. Bir bakıma bu da bir kazançtı.?

?İnsan, cezaevinde zaman kavramını yitirir diye bir yerde okumuştum.?

Öyle bir gün geliyor ki, insan olması gerektiği yerde olmak istiyor. Ama kimi kez yaşamak için, intihar etmekten daha çok cesaret gerekiyor.

"Yıllardan beri ilk defa olarak içimde aptalca bir ağlama arzusu uyandı, Çünkü bütün bu insanların benden ne kadar nefret ettiklerini hissetmiştim"

"Yaptığım herhangi bir şeyden dolayı hiçbir zaman gerçek pişmanlık duyamamış olduğumu ona samimi olarak,hatta dostça açıklamaya çalışmak isterdim."

"İşte böyle sayın jüri üyeleri. Aslında,bende ruhtan da eser yokmuş insanlıktan da, hatta insan kalbini esirgeyen ahlak kurallarının birine bile sahip değilmişim."