Mutlu olmak değil artık dileğim, yalnızca bilinçli olmak.

Yaşama umutsuzluğu yoksa, yaşama aşkı da yoktur.

Ölüm herkesin başında, ama herkesin ölümü kendine göre. Olsun, güneş gene de ısıtıyor kemiklerimizi.

Yoksullukta bir yalnızlık vardır, ama her nesneye değerini veren bir yalnızlık.

Evet, her şey basit. İnsanlar karıştırıyor işleri. Masal anlatmasınlar bize. Ölüm mahkumu için ''Topluma borcunu ödeyecek,'' demesinler, ''Kafası kesilecek,'' desinler. Hiç önemli değilmiş gibi görünüyor. Ama ufak bir ayrım var arada.

Hastalığı boyunca etsuyuyla beslenip, iyileşmeye yüz tutmuş bir hasta gibiydim. Bir ışık doğuyordu. Şimdi biliyorum bunun ne olduğunu: mutluluğa hazırdım.

In magnificentia naturae, resurgit spiritus. (Doğanın görkeminde, ruh ortaya çıkar.)

Kahveler ve gazeteler olmasa, yolculuk etmek güç olurdu. Kendi dilimizde basılmış bir kağıt, akşam vakti insanlarla dirsek dirseğe gelmeye çalıştığımız bir yer, kendi çevremizdeyken biz olan, ama uzakta, bize öylesine yabancı görünen adama alışılmış bir devinimle öykünmemizi sağlar. Öyle ya, yolculuğun değerini oluşturan şey korkudur. Yolculuk, benliğimizdeki bir tür iç ''dekor''u yıkar.

Alacakaranlığın bu kısacık anında, yalnız bir insanın değil, tüm halkın duyduğu, süreksiz ve hüzünlü bir şey hüküm sürerdi. Bana gelince, ağlamak gelir gibi sevmek gelirdi içimden.

Yaşam kısadır ve insanın zamanını yitirmesi günahtır.