Ivan Ilyiç ölmekte olduğunu hissediyor, ümitsizlik içinde çırpınıyordu. Ölmekte olduğuna inancı bütün varlığını kaplamıştı. Fakat buna alışmak şöyle dursun manasını bile kavrayamıyordu. Kizeveter'in mantık kitabındaki akıl yürütmeyi hatırladı:
Gaius bir insandır. İnsanlar ölümlüdür. O halde Gaius da ölümlüdür.

Ilyiç bu örneği sadece Gaius için doğru buluyordu. Fakat kendisi için asla. Gaius sıradan bir insan olduğu için bu hüküm doğruydu. Fakat Ilyiç, Gaius olmadığı gibi sıradan bir insan da değildi. O herkesten farklı, apayrı bir varlıktı. Ilyiç; annesi, babası, arabacısı, dadısı, mürebiiyesi, kardeşleri, oyuncaklarıyla; çocuklğunun, ergenliğinin, gençliğinin sevinç, keder ve heyecanlarıyla Vanya(Ivan'ın küçüklük adı) idi.

Gaius, Vanya'nın çok sevdiği çizgili lastik topunun kokusunu bilir miydi? Gaius'un annesinin elbisesi, onun annesinin ipek elbisesi gibi güzel miydi? Hukuk okulunda börek yüzünden baş kaldıran Gaius muydu? O da Vanya gibi aşık olmuş muydu? Onun gibi dava yürütebilir miydi?

Gaius gerçekten ölümlüdür. Onun ölmesi kabul edilebilir. Ama ben, Vanya, Ivan Ilyiç! Başkayım... Bütün duygularımla düşüncelerimle herkesten ayrıyım. Benim ölmek zorunda olmam akıl almaz birşey. Çok korkunç birşey bu! Hem benim de Gaius gibi ölmem gerekseydi, bunu önceden hissederdim. İçimdeki bir his bunu bana söylerdi. Ama öyle olmadı. Ne ben, ne de arkadaşlarım, başımıza Gaius'unki gibi birşey geleceğini anladı. Oysa durum şimdi değişti. Olamaz böyle birşey... Yo, mümkün değil! mümkün değil diyorum ama oluyor işte. Neden? Nasıl anlamalaı bunu?