?Çok daha iyiyim,? dedim ve yeni tanışıma döndüm tekrar. ?Bu davet bana biraz tuhaf geldi. Daha ev sahibini bile göremedim. Benim ev de şurada...? Elimi uzaktaki, görünmeyen bir çite doğru salladım. ?Şu Gatsby denen kişi şoförüyle davetiye yolladı bana. Bir an ne dediğimi anlayamamış gibi baktı yüzüme. ?Gatsby benim, dedi birden. ?Ne!'' diye bağırdım. ?Ah, çok dilerim.? ?Biliyorsun sanmıştım dostum. Sanırım pek iyi bir ev sahibi değilim.? Anlayışla gülümsedi-hayır, anlayıştan çok daha fazlası vardı tebessümünde. Hayatımız boyunca en fazla üç dört kez karşılaşabileceğiniz, insana sonsuz güven telkin eden o nadir tebessümlerdendi; sanki bir anlığına bütün dünyaya bakmış -ya da bakmış gibi görünen- ve sonra da kuvvetle sizin tarafınızda yer alıp. sizi kollayarak üzerinize yoğunlaşan bir gülümsemeydi bu. Sizi tam olarak anlaşılmak istediğiniz kadar anlıyor, size, kendinize inanmak istediğiniz biçimde inanıyor ve sizin tam da vermeyi umduğunuz ya da istediğiniz izlenimi edindiğini hissettirip içinizi rahatlatıyordu. Tam bu noktada gülümseme kayboldu-kendimi otuzlu yaşlarının başında, genç, zarif, konuşmasındaki resmi tonun neredeyse gülünç olma sınırında dolaştığı bir zorbaya bakarken buldum. Kendini tanıtmasından az önce kelimelerini büyük bir özenle seçerek konuştuğunu Fark etmiştim. (s.58-59)