Yaşamın akıl almaz bir yıkıcılığı var ve biz kendimiz dışında birilerine de güvenmek istiyoruz yaşarken. Bu, yalnızca bilincimizin yol göstericiliğinde ulaştığımız bir nokta değil;duygularımız da böyle bir mahkumiyete gönüllü kılıyor bizi. Çünkü 'tekbaşınalık yükü'nü kaldıramıyoruz. Hayatımızın çoğu zaman sadece seyircisi olabildiğimiz gel-gitlerini 'bizim gibi başkaları'yla paylaşmak istiyoruz. Güvenmek ihtiyacı, geceye ulaşan her günün sonunda içimizi biraz daha dolduruyor. Peki bize engel olan ne? Nasıl oluyor da hissetmeyi bunca istediğimiz bir duygu, bizi bu kadar derinden korkutuyor? Nasıl oluyor da, içimizi böyle geniş bir serinlikle doldurmak varken;yalnızlığın yakıcı ateşiyle çevrelenmekten kaçmıyoruz? Nasıl oluyor da, bütün yolları tutan böyle bir kalabalıkta kimsesiz kalıyoruz? Nasıl oluyor da içimizi dolduran 'güvenme ihtiyacı', en ufak kıpırtıda iliklerimize işleyen bir 'güvenmeme korkusu'na dönüşüveriyor? Nasıl? Ve neden?