Yavaş, şahane ve asildi; kulağıma inanılmaz derecede güzel geliyordu. İçime işliyor, gönlümde bir tele dokunuyor ve bütün ruhumun haz duymasına neden oluyordu. Eşsiz nameler sona erene dek müziğin benim için yarattığı dünyada kaldım. Uzun bir süre sessizce oturdum; yavaş yavaş günlük sıradan dünyaya sırtımı döndüğümü fark ettim. Bu, Handel'in Largo'sunu ilk dinleyişimdi. Unutulmaz bir deneyimdi.
Müzik bana yeni bir dünyanın kapılarını açmıştı. Parlak ve güzel bir dünyaydı bu; bazen keyifli ve gürültülü, çoğu zaman düşünceli ve hüzünlü. Radyodan başka bir yerde müzik dinlememiştim, hayatımda hiç opera görmemiş, senfoni konserine gitmemiştim. Yine de kısa zamanda bütün büyük bestecileri ve eserlerini öğrenmeye başladım. En sevdiğim Chopin oldu; fırsatım olsa bütün gün onun piyano müziğini dinleyebilirdim.
Oturup müzik dinlerken içimde hayatımın düşündüğüm kadar aptal ve amaçsız olmadığına ilişkin bir duygu oluşuyordu. Parçalar yerine oturdukça yavaş yavaş şekillenen, çok iyi düzenlenmiş bir bulmacaydı sanki. Müzik dinledikçe beni mutlu eden ve umutlandıran bir duygu akımı oluyordu adeta. Müzik, beraberinde bir şeylerin olacağına dair vaatler ve umutlar getiriyordu.