Pazar sabahı Peter 'la birlikte yarı uyur yarı uyanık halde tembel tembel yatarken babam merdivenleri çıktı, odaya daldı ve beni oturttu. Bak dedi, sunday independent' ı yüzüme doğru sallayarak ; gördün mü kazanmıs sin! Doğruydu. Orta sayfada geçen cuma çektikleri fotoğrafım vardı. Beni mutfağa indirdiler; herkes kahvaltısını yapıyor ve heyecanla başarımdan söz ediyordu. Babamla içeri girdiğimizde herkes konuşmay i kesti. Ancak annem elindeki çaydanlıgi bıraktı ve babam beni kollarında tutarken yanıma geldi. Denemekten asla vazgeçme Chris dedi beni öperek. Ya hayallerimdeki kız? O gün daha sonra o da geldi. Elimi ellerinin arasına aldı, alnımdan öptü ve benimle gurur duyduğunu söyledi. Sol ayağım ve ben yine başarmıştık
Diğer Christy Brown Sözleri ve Alıntıları
"yalnızdım,kendi dünyama hapsolmuştum,diğerleriyle iletişim kuramıyordum;varlığımı onların varlığından ayıran,beni onların hayatı ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki."- "yalnızdım,kendi dünyama hapsolmuştum,diğerleriyle iletişim kuramıyordum;varlığımı onların varlığından ayıran,beni onların hayatı ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki."
- Tüm bu gürültü patırtının ne olduğunu merak eden bir grup heyecanlı çocuğun yanında,tekerlekli sandalyesininin kenarında oturuyordu.
- "Her ne kadar aptal ve aciz olarak büyüsem de, bana diğerlerine davrandığı gibi davranmaya, misafir geldiğinde arka odada kalan ve adı geçmeyen "acayip şey" olarak değerlendirmemeye karar vermiş." sf.9
- Ancak annem sadece benim geri zekalı olmadığımı söylemekle yetinmiyordu, bunu kanıtlamak için elinden geleni de yapıyordu. Görev bilinciyle değil, sevgiyle yapıyordu bunu. Bu yüzden bu kadar başarılıydı.
- O benim için bir anneden daha fazlasıydı; savaştaki silah arkadaşımdı.
- "Bütün mücadelem boyunca, diğer insanlarla iletişim kurma olayında konuşmak her zaman en büyük engelim olmuştur. Sakatlığımın bana en fazla acı veren yanını oluşturmuştur."
- -Orada otururken ben neyim diye sordum kendime. Tanrı'nın yaptığı şakalardan biri sadece.-
- Yalnızdım, kendi dünyama hapsolmuştum, diğerleriyle iletişim kuramıyordum; varlığımı onların varlığından ayıran, beni onların hayatı ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki.
- Filme gitmeyi seviyordum. Işıkların sönmesi ve bütün sinemanın karanlığa gömülmesi, arkamızdan gelen ince, uzun bir ışık huzmesinin karanlıktan geçip başımızın üzerinden aşarak büyük ekrana düşmesi, onu parlaklaştırıp canlandırması, gözlerimizi kamaştırması, sonra ani bir sessizliğin ardından filmin başlaması çok hoşuma gidiyordu.
J. R. R. Tolkien 
Carlo Collodi
Namık Kemal
Şule Yüksel Şenler
Yılmaz Erdoğan
Andrey Platonov
John Green
Alexandre Dumas
Üstün Dökmen
Sadık Hidayet