Neden bu kadar duygusuz, kaba, akıl almayacak ölçüde aptal ve sersemdiler? Ne diye hiçbir şeyi görmezlerdi? Balık satan erkekler olsun, kadınlar olsun, alacakları balık üzerine pazarlık eden müşteriler olsun, neden bu ağızları, ölesiye korkmuş bu gözleri ve çılgınca sağı solu döven bu kuyrukları, bu boş yere sürdürülen tüyler ürpertici umarsız savaşı, olağanüstü güzel bu gizemsel hayvanlardaki o dayanılmaz değişimi, son nefeslerini vererek cansız serilip kalmadan, kendilerini gülüp oynayarak tıkınacak kişilerin sofralarına çıkarılmak üzere içler acısı et parçalarına dönüşmeden önce nasıl en son hafif bir titreyişin can çekişen derileri üzerinde bir ürperti gibi gezindiğini görmezlerdi? Hiçbir şeyi görmüyordu bu insanlar, hiçbir şeyi bilmiyor ve hiçbir şeyin farkına varmıyorlardı, hiçbir şey sesini işittiremiyordu kendilerine. İster zavallı bir hayvancık gözlerinin önünde kuyruğu titresin, ister usta bir sanatçı bir ermişin yüzünde insan yaşamının tüm umudunu, soyluluğunu, acılarını ve insanı soluksuz bırakan tüm karanlık korkularını tüyler ürpertici şekilde canlandırsın, hiç fark etmiyordu, hiçbir şeyi göremiyor, hiçbir şeyden etkilenmiyorlardı. Hepsi de gülüp oynuyor ya da birtakım işlerle uğraşıyorlardı; sözde önemli işler peşinde koşuyor, acele ediyor, bağırıp çağırıyor, kahkahalar atıyor, birbirlerinin yüzlerine karşı geğiriyor, ortalığı gürültüye boğuyor, espriler yapıyor, üç kuruş için birbirlerine giriyorlardı; hepsinin de keyfi gıcırdı, hepsinin tıkırındaydı işi, kendi kendilerinden ve dünyadan şikayetçi değillerdi.