Mazoşistçe çabalar, kişinin kendi kendilerini yönelen eğilimleri bir bilmece gibi görmeyi ve yaralamayı istemekle kalmayıp, bunu yapmaktan zevk de aldıkları gerçeğini nasıl anlamalı? Bazı insanların, hepimizin kaçınmak için elimizden geleni yapıyor gibi gözüktüğümüz şeylerin, acı ve bunaltı çekimine kapılmaları, bunları yaşama eğilimi göstermeleri nasıl açıklanabilir? Ne var ki acı çekmenin ve zayıflığın insan çabasının olabileceğini kanıtlayan bir olgu vardır: mazoşistçe sapıklık. Burada, insanların oldukça bilinçli bir şekilde ve şu ya da bu şekilde acı çekmeyi istediklerini ve bundan zevk aldıklarını görürüz. Mazoşistçe sapmada, kişi bir başkası tarafından yaratılan acıyı yaşarken cinsel heyecan duyar. Aranan şey birçok durumda gerçek acı çekme değil, fiziksel olarak bağlanmış olmanın, çaresiz ve zayıf düşürülmenin uyandırdığı heyecan ve doyumdur. Çoğu durumda mazoşizm sapmasında istenen tek şey, kendisine bir çocuk gibi davranılması ya da onunla bir çocukmuş gibi konuşulması yoluyla, ya da çeşitli yollardan küçümsenerek ya da küçük düşürülerek ?manevi gücünün? zayıflatılmasıdır. Sadistçe sapmada, buna karşılık gelen araçlardan yani başarılarını fiziksel açıdan yaralanmaktan, onları halat ya da zincirle bağlamaktan veya eylemlerle ya da sözlerle onları küçük düşürmekten alınan doyumu buluruz.