Kimisi çok yoksul, kimisi yıkıntı haline gelmiş kimselerdi. Ne ki birçok bakımdan insandılar. Hem de kusursuz birer insan. Anımsıyorum, işinden evine dönen bir arabacı, atlarını tam bizim önümüzde durdurmuştu. Çocuğu gelmişti babasını karşılamaya. Uçarak arabanın yanına gitti küçük, tırmanmak için. Aksi gibi araba büyük ve ona göre çok yüksekti. Çocuk birçok kez denedi. Ama beceremedi bu işi. Tam bu sırada içimizde üstü başı en perişan ve dağınık olan, kuyruktan çıkarak oğlana yardım edip arabaya bindirdi. Onun bu davranışının tek nedeni sevgiydi. Başka hiçbir şey değil, Arabacı yoksuldu, adam bunu biliyordu. Berikiyse düşkünlerevinin önünde sıra bekliyordu ve arabacı bunu biliyordu. O ufacık bir harekette bulunmuş, arabacı da ona teşekkür etmişti. Tıpkı benim ya da sizin yapılan bir işe teşekkür etmeniz gibi.