KENDİSİNİ UNUTMUŞ Bütün aşkların kitabı elinde Sevilmemiş yinlerin* balosuna gitti. Öyle kalabalıktı ki, Sevdiğini anlamadı. Bütün kapıların anahtarı elinde Öpülmemiş dudakların balosuna gitti. Öyle aydınlıktı ki, Öptüğünü anlamadı. Işıklarla örtünmüştü çıplaklık, Renklere uzandı, susamış, Beyazlıklar arasında kayboldu bakışları. Gözleri yaşayamıyordu artık. Şekilleri** çağırmaya gitti, kandıracak. Elleri aranıyor, tutamıyordu. Elleri, elleriydi kurtaracak, Artık yaşamıyordu. Bir yanda gelen o dinmeyen aydınlık, Aldıkça alan. Bir yanda giden bir noktaydı karanlık, Ellerinde başlayan, gözlerinde biten. Bağırdı, kan gibi aktı sesi, Aşamadı dışının duvarından. Elinde bütün aşkların kitabı, Anlatıyordu aldatan aydınlıklarından, Elinde bütün kapıların anahtarı, Ve unutulmuş bir duvarda, kendi kapısı Varamadı. Ora öyle karanlıktı ki, Öldüğünü anlamadı.