KARANLIK ORTASINDA karanlık ortasında seni çağırdım sessizlikti ve meltem perdeyi uçuruyordu hüzünlü gökyüzünde bir yıldız yanıyordu bir yıldız gidiyordu bir yıldız ölüyordu seni çağırdım seni çağırdım tüm varlığım bir kâse süt gibi ellerimin ortasındaydı ayın mavi bakışı çarpıyordu camlara acıklı bir şarkı duman gibi yükseliyordu ağustosböcekleri kentinden duman gibi kayıyordu pencerelerde gece boyu orada benim göğsümün ortasında birisi umutsuzluktan soluk soluğa kalmıştı birisi kalkıyordu birisi seni istiyordu onun soğuk ellerini yeniden geri istiyordu gece boyu orada kara dallardan bir hüzün dökülüyordu birisi kendinden kalıveriyordu. birisi seni söylüyordu hava bir yıkım gibi onun üzerine yıkılıyordu benim küçük ağacım rüzgâra aşıktı evsiz barksız rüzgâra rüzgârın evi nerede? rüzgârın evi nerede?