İnsanların büyük bir kısmı türlü dünya cereyanlarının içinde şuursuz bir telaşla koşarlarken, gâyelerinin ipine dolana dolana sıkışıp kalırlar ve her hareketleriyle de bu yumağı biraz daha çetinleştirir, çözülmez hâle sokarlar. Bilmezler ki bu yumak içinde geçirdikleri hayat, bu çabalamalara buldukları fırsat, tıpkı kedinin avını öldürmeden evvel zevk almak için ona verdiği mühlet gibi aldatıcı ve işkencelerini çoğaltıcıdır. Halbuki asıl yapılacak şey, o yumaktan kurtulmanın çarelerini aramak, ve o bağları kopararak rûhî bir sonsuzluğa, kendini kendine yaklaştıracak bir kemâle adım atmaktır. Kendisiyle anlaşamamış, mânâsını bulup onunla bağdaşamamış kimseler, mecbûrî bir sürüklenişle şaşkın ve şuursuz, hayat selinin içinde kaybolup gitmekteler. Sırasında tabiatın büyük kuvvetlerine hükmeden insan, kendi zaaflarına söz geçirmekten âciz. Yükseldiği hiçbir zirve, ona ona kendini bilmek zevkinin güzelliğini bahşedemiyor. Her şeyi yapan insan, bu noktaya gelince müflis ve bîçâredir işte.. Hakiki ideal, kendini bilmektir Aliye.. Zîra kendini bilen en yüksek hedefe ermiş demektir.. /Sâmiha Ayverdi,Batmayan Gün- s.170