Hikâyeler, Döblin'e göre, dünya deneyimimizi, kendimizi ve başkalarını kaydetme yöntemimizdir. Istırap içindeki Eyüp, Tanrı'nın ışığının halen üstünde parladığı günleri anımsayarak, onun ihsanı üzerimdeyken körlere göz, topallara ayaktım, dediğinde, hatıranın aktarılması yeterli gelmez: Eyüp, deneyimini inancının kanıtı olarak bir hikâyeye dönüştürüp kâğıda dökebilmeyi diler. Ah, sözlerim şu an yazıya geçselerdi! der ağıtında, ah, bir kitaba basılsalardı! Eyüp ve Eyüp'ün yazarının bildiği gibi, hikâyeler bilgimizi damıtarak anlatıya ödünç verir, böylelikle çeşitli tonlamalar, üslup ve anekdotlar aracılığıyla öğrendiklerimizi unutmamayı deneyebiliriz.