Gündüz olan gece de sürer. Fakat aynı zamanda, bunun tersi de geçerlidir. Düşlerimizde deneyimlediğimiz yaşantılar, bunu sık sık yapmamız kaydıyla, işin nihayetinde, en az gerçekten yaşanmış şeyler kadar ruhumuzun mülkiyeti altındadır. Bu yüzden daha zengin veya daha yoksuluzdur, gereksinimlerimiz daha az veya daha çoktur ve son olarak da günün en parlak ışığı altında ayık yaşantımızın en mutlu anlarında bile bir ölçüye kadar rüyalarımızın doğası tarafından idare edilmekteyiz. Bir kişinin rüyalarında sık sık uçtuğunu varsayalım, bu kişi, en sonunda rüya görmeye başlar başlamaz uçma gücü ve sanatın kendine has imtiyazı ve o özel kıskanılası mutluluğu olduğunun bilincine varacaktır. En küçük bir itkisiyle dahi, her türden dönüşü ve pikeyi gerçek kılabileceğine inanan ve bir tür ilahi hafifliği duyumsamakta olduğunu bilen, hiçbir çaba ve güç harcamaksızın yukarı çıkan alçalmasına veya inişe geçmesine gerek kalmaksızın aşağı inen ve bunları yaparken en küçük bir sıkıntıyla dahi karşılaşmayan böyle bir insan, böylesi bir rüya deneyimini yaşayan ve rüyalarında dahi mutluluk sözcüğünün farklı bir renge ve tanıma sahip olduğunu anlayamayacaktır. Farklı bir mutluluğa nasıl özlem duyabilir ki? Şairler tarafından tarif edilen mutluluktan uçma onun kendi uçuşuyla mukayese edildiğinde fazlasıyla dünyevi, adalesel, zor, onun için gereğinden fazla sıkıntılı gelecektir ona.