Eski Marshalsea Hapishanesi'nin kapısından ilk girişte gördükleri,çoktandır mezarda gömülü nice göze çok da kasvetli gelmemiştir:Zira umutsuzluk,felaketin ilk zalim saldırısına nadiren eşlik eder.Sınanmamış arkadaşlıklara hala güvenir insan;mutlu günlerinde dostların ihtiyaç duyulmazken bol keseden sundukları hizmetleri hatırlar;mutlu tecrübesizliğinden ötürü henüz umudunu yitirmemiştir ve ilk şokun altında ne kadar eğilse de hayal kırıklığı ve ihmallerin samyeli altında boynu bükülene kadar o umut,yüreğinde kısa bir süre yeniden canlanır.Yine o aynı gözler ne kadar da çabuk,açlıktan kadidi çıkmış,kapalı tutulmaktan rengi kaçmış yüzlerde derin göz çukurlarından dünyaya bakar hale gelirlerdi,tahliye umudu ve özgürlük beklentisinden külliyen mahrum borçluların hapiste çürüdüğünü söylemenin mecaz yerine geçmediği o günlerde!