Bütün bu arabacıların, kapıcıların, işçilerin, memurların, tüccarların; ne benim ne de sevdiklerim gibi yaşamadıklarını, aynı şeyi istemediklerini ve aynı yolu izlemediklerini anlamak için sokağa çıkıp, eşikte bir saat kadar oturmak yeterliydi. Tam tersine, beğendiklerim ve kendilerine inanç beslediklerim, bana katlanılmayacak kadar saçma ve sıkıcı gelen bu hayatta kötü ve yapmacık bir karınca çalışkanlığıyla kendilerine bir yuva kurmaya çalışan insanların çoğunluğu arasında yalnız yabancı ve gereksiz gibi görünüyorlardı. Ve sık sık insanların sadece sözde iyiliksever ve merhametli olduklarını, iş uygulamaya geldiğinde farkına bile varmadan çoğunluğun yolundan gittiklerini görüyordum.