Bir canlının varlığını devam ettirebilmesi kendisinden önceki nesillerin yaptığını tekrarlaması durumunda mümkündür. Bu taklit ya genler yoluyla ya da eğitim yoluyla bir sonrali nesle aktarılır. Karıncanın hayatta kalması için olmazsa olmaz koşul işini yapmaktan geçer. İnsanlar içinse var olma şartı öğrenmektir. Karınca içgüleri sayesinde hayatını idame etmesini sağlayacak vazigesini yerine getirir. Oysa bizim taklit içgüdümüz bize vazifesimizi nasıl yapacağımızı gösterir. Bu içgüdü sanata, alışkanlıklara, yaratıcılık zevkine, hayal kırıklığının neden olduğu acıya kök salmıştor. Ama ne yazık ki bu taklit içgüdüsüne dışarıdan ceza ve ödüllerle doğrudan müdahale edilir. Arkadaşını dövdüğü için babası tarafından dövülen çocuğu düşünün. Çocuk buradan iki farklı sonuca ulaşacaktır. Bir, dövmek doğru bulmadığomız bir davranışla mücadele etmenin yanlış bir yoludur.(Bu yüzden cezalandırılmıştır.) İki, dövmek doğru bulmadığımız bir davranışla mücedele etmenin doğru yoludur.( Bu yüzden cezalandırma yöntemi olarak kullanılmıştır.) Çocuğunu, arkadaşlarını dövmemesini öğretmek için döven baba aslında ona dövmeyi öğretmektedir. Model olarak sunulan davranışın cezalandırılmasının yarattığı tahribat çok büyüktür.