Aşk, âşık olduğun kadını bir defadan sonra, gerçek gözüyle görmektir. Aşk, insanın gözlerini kendi elleriyle oyup kör etmesidir. Çünkü bakandan da, görenden de âşık olmaz. Gözünü gönüllü olarak kör eden âşığın gönlü, sevdiğinin özlemiyle aydınlanır. Âşık, aşkının yüzünü kendi öuhayyilesinde yeniden yaratır. Görmek âşık için yüktür; gönlü açılan için göz zindandır. Aşk razı gelinen bşr körleşme biçimidir. Aşk, âşık olduğunun yüzü dışında bütün ışıkların sönmesidir. Âşık olduğun kadının bakışlarından başka hiçbir aydınlığın kalmamasıdır yüzünde. Aşk akılda değil, kalptedir. Birine duyduğun sevgi arttıkça yüzüne doğrudan bakabilme gücün azalır. Gercek aşıklar ölmemek için uzaktan bakarlar.zaten aşktan ölecek hale geldiklerinde, sevgilinin yüzüne bir kez doğrudan bakmak yeterlidir. Gerçek aşık, sevgilinin yüzüne, bütün perdeleri yırtarak, doğrudan ama gerçekten kalbiyle, ruhuyla bir kere bakarsa o an içinde ölür. Aşığın ölümünden sual olunmaz. Öldüyse aşk için, aşk acısıyla, aşktan ölmüştür. birini gerçekten sevmişsen kalbinden başka hiçbir şeyin kalmamıştır; aşk, evvela aklından başlayıp ne var ne yok herşeyini birer birer terk ettiğin uzunca bir yoldur. Bu yolda kalbinden başka ihtiyaç duyabileceğin hiçbir şey yok nasıl olsa. ihtiyacı bırak, aşk yolunda olanın kalbinden ötesi perdedir., yüktür. Aslında bir yerden sonra kalbi de yüktür ama taşımaya değer tek yük bu olduğundan,sevgiliyi taşımanın hatırına kendi kalbine tahammül eder insan.