Artık bir amacı olamazdı. Çünkü şimdi inancı vardı. Bazı kurallara, sözlere ya da düşüncelere değil de yaşayan, her an varlığı duyulan Tanrıya inanıyordu. Eskiden Tanrıyı kendi kendine uydurduğu amaçlarda arıyordu. Kendine bir amaç arayışı, Tanrıyı arayıştan başka bir şey değildi. Sonra birden tutsak olarak tutulduğu yerde aklı ile değil, doğrudan doğruya duygularıyla, dadısının kendisine yıllar önce söylediklerinin doğru olduğunu, Tanrının işte orada, burada, her yerde karşısında bulunduğunu anlamıştı. Tutsaklıkta öğrenmişti ki, Karatayev'in yüreğindeki Tanrı, masonların Evrenin Ulu Mimarından daha sonsuz, daha yüce, daha zor kavranılır bir varlıktı. Gözlerini zorlayarak uzaklara dikkatle bakarken aradığını ayaklarının altında bulan bir insanın duygusu içindeydi. Ömrü boyunca uzaklara, çevresindeki insanların başları üzerinden ta ilerilere bakıp durmuştu; oysa gözlerini zorlamasına hiç gerek yoktu. Sadece önüne bakması yeterliydi.