1928 ACIMAK Reşat Nuri Güntekin Bakış açısı tekniğinden esinli denebilir mi, bilmiyorum; Reşat Nuri Güntekin'in bütünüyle kendine özgü bir yaklaşımı var: Gerçekliğin öteki yüzü. Ne var ki, Reşat Nuri, dikkatsiz okurun kesenkes gözden kaçıracağı, üstü örtük bir şeylere de işaret ediyor: Zaman zaman Zehra'nın duyarsızlıkları belirip yitiyor, görev disiplini mi, an!aşılamıyor. Bir nokta geliyor, Zehra Öğretmen'e, babası Mürşit Efendi'nin ağır hasta olduğu haberini veriyorlar. O, yüreği kaskatı, Babam yok benim diye kestirip atıyor. Karara varmış gibiyiz: Merhametsiz bir genç hanım Zelıra Öğretmen. Sonra, babası Mürşit Efendi'ye bütün kırgınlığına rağmen İstanbul'a gidecektir. Mebus Şerif Halil Bey'in tanıtımıyla İstanbul'da ihtiyar ve alîl bir baba. Zehra'nın hatırladıklarıysa, yaşlı, çökkün babanın ailesine yaptığı kötülükler. Zehra Öğretmen'e Mürşit Efendi'den kalma defteri verirler. Reşat Nuri yine örtük bir ipucuna başvurur: Hele baş sahife şaşılacak gibiydi: Sulu boya ile yapılmış bir çiçek resmi içinde ince ve süslü bir yazı ile: 'Hatıra Defterim? ?'. Sonra sonra, kim bilir hangi küçük düşürüşlerin etkisiyle, Acımak'ı ağdalı bir melodrama indirgemiştim. 1970'lerde, Büyükdere' deki alçakgönüllü sahil gazinosunda Tomris Uyar'la tartışmıştık. Tomris Uyar, Acımak'ın gizli bir başyapıt olduğunu ileri sürüyordu. Epey şaşırmıştım... Şimdi, 2010'larda Acımak için de, Tomris'in değerlendirişi için de içim titriyor. Hele, gözlerinden sel gibi yaşlar akan Zehra Öğretmen'in romandaki son sözleri: Baba... Zavallı babam... Affet beni... . . . (...) sondan başa doğru sahifeler çevrildikçe yazı nispeten güzelleşiyordu. Hele baş sahife şaşılacak gibiydi: Sulu boya ile yapılmış bir çiçek resmi içinde ince ve süslü bir yazı ile: Hatıra Defterim. Zehra aynı zehirli gülümsemeyle başını salladı: -Hatıra Defteri... Çok tuhaf... Yaptığı bütün fenalıkları bu küçük deftere nasıl sığdırdı acaba? Lambayı minderin üstüne koydu, kendi yere oturdu, ağrıyan şakakları avuçlarının içinde, okumaya başladı.