- Gücenmeyiniz, dedi, şiirlerinize teşekkür ederim. Sizin her gelişiniz benim için büyük teselli. Fakat hep birbirinize benziyorsunuz. Bir zevkli tecrübe, sonra elveda. Nevzat da öyle yaptı. Bir son vapur bahanesi kafi. Ben gönül eğlendirmek istemiyorum. Yatağımın sıcaklığını çalıp kaçanlardan bıktım. Çok değil onlar, Nevzat'la dört. Fakat hepsinden iğreniyorum. Nevzat'tan bile. Bana onu yapmayacaktı.
Hüngür hüngür ağlamaya başladı.
Halim susuyor, bir eliyle onun elini okşuyordu.
Selma elini çekti:
- Ya hep ya hiç... dedi.
Mırıltı halinde ilave etti:
- Hep beraber, herkese karşı beraber... Yahut... hiç.
Daha alçak sesle:
- Sizin de son vapurunuz varsa hemen gidiniz! dedi, ben... karşımda... saatin ve... dünyanın unutulmasını istiyorum.
Halim onun sevgi idealini muhteşem, insanlardan nefretini yüksek müdafaasını doğru, sözlerini güzel buluyordu. Karşısında saatin ve dünyanın unutulmasını isteyen bir kadında yarım bir ilahe büyüklüğünden ve gururundan başka ne olabilir? Böyle bir kadın, kendi çıktığı yüksekliğe başı dönmeden tırmanabilecek ikinci bir insan, bir eş bulamadığı için büyük yalnızların ve büyük mustariplerin acılarını duyuyordu.