Kapıda birikmiş kötülük, çok içerilerde bir yerde sakladığım küçük masumiyetlerimi istiyor.

"Bir annenin çocukları için akıtacak gözyaşı her zaman vardır! " diyor kadın. Hayatın içinde umudun bitmemesi de bu yüzden.

Gözlerim biraz karanlık. Gözlerim biraz yorgun. İçinde bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler,bekleyişler...

Kalk Kudüs'e gidelim.. Yahya Peygamberin yanında büyüsün çocuklar. Elleri taş tutacak yaşa gelsin. Kalpleri aşk tutacak yaşa. Sokaklarına atalım kendimizi. Adımızı söyleyelim kontrol noktalarında.

Filistinli hacılar evlerine mi döndüler, bu mutluluk gösterisi neden? Gazete sayfasında uyuyakalan siyah çocuklardan biri mi uyandı yoksa? Değilse, tüm bunlar, havai fişekler, süslü kıyafetler, bunca renkli, albenili kutlamalar neden? Sanayi devrimi bitmediyse, kara kıtanın çocukları evlerine dönmediyse, Gazze'de sürtüp duran sersei duvar, defolup kendi cehennemine dönmediyse, bu yılın yeni olduğu yaygarasını koparan kim?

Endişe etme çocukların kalplerine değen kurşunlar sekmez hiçbir yere...

Gerçek, elinde uzun süre saklarsan eriyip gidecek bir ziynettir.

Bütün bunlar bir tarafa ben yalnızca anlatmak istiyorum.Yalnızlara özgü delice bir istekle anlatmak istiyorum.Her yalnızın aradığı bir fırsattır, anlatabilmek.Birilerinin seni ilgiyle dinlediğinin mutluluğuyla biraz da eklemeler yaparak, bir temsilin içindeymişcesine anlatırsın.Dinleyenler bundan hiç olmazsa, başkalarının acısına tanıklık etmenin gizliden gizliye insana heyecan ve keyif veren tadını alabilirler.

İnsanlara bir şeyler anlatmaya çalışmak buharlı bir cama yazı yazmaya benziyor.Özenle yazıyorsun, apaçık belli oluyor anlattıkların.Sonra silinip gidiyor.

Ne olduğu, nereden geldiği çok önemli değil. Sadece umudu hatırlatacak bir şey... Bir göz kırpması uzunluğunda bile olsa, umut.