Kaçmalıyım artık senden! Çünkü bir ölü çocuk cesedi gibi soktun tüm acıları koynuma, "Al bununla uyu" dedin!
Gittin sevgilim! Gidişine yenik düşmemek için intiharı seçtim!

Korkardım; sana kendimi anlatmaktan! Susar, bir sigara yakardım! Korkardım, sana seni sevdiğimi söylemekten! Susar, kocaman bir tütün tarlası yakardım! Korkardım işte, bana ne korkardım; seni özlediğimi itiraf etmekten! Ve yüksek sesle susar, su sarardım sararmış yapraklara!

"Obsesyon diyorlardı adını her anışıma, şizofreni diyorlardı bu şehirde avuçlarıma emanet bıraktığın yangına!"

Korkardım; sana kendimi anlatmaktan! Susar, bir sigara yakardım! Korkardım, sana seni sevdiğimi söylemekten! Susar, kocaman bir tütün tarlası yakardım!

Evet, tüm diğerleri gibi, gitmeyi seçtin! Çünkü sen de şiirleri sevmeyi seçtin; şairin sevilecek bir yanı yoktu! Şair çirkindi, utanmadan derdin bir de:
"O kadar da çirkin değilsin!"

Rakıyla oynanmaz kızım; sen bunu bilmezsin! Bir balerin kız gibi süzülür dudaklarından midene ve döndürüverir başını! Ah, sen nerden bileceksin; sen hiç Rakı içmedin ki!

"Acı çekmeliydi insan! Var olmak için, var olduğunun bilincine varmak için! Havva'nın Adem'e uzattığı o elmanın kabuğundaki tattı beni durmadan içine çeken acımasız deprem! İnsanın cennetten kovulmasına neden olan acının tadıydı bu! İnsan dünyaya zevk sefa için değil, acı çekmek için gönderilmişti! Çünkü insanın cennete layık olmadığına karar verilmişti,otuz üç yaşında yaratılan insan,büyük bir bedene sahip ancak ufacık bir çocuktu daha o zamanlar! Acılardı büyüten insanı, ne kadar çok acı çekilmişse o kadar olgunlaşırdı insan ve ne kadar olgunlaşırsa o kadar layık olurdu cennete."

Ben şair olduysam bu başkalarının suçudur!

''Bir ütopyaya aşık olmak nedir bilemezsin''

Ölmemeye çalışıyorum aslında, içine düştüğüm bu kör melankoli çukurlarında. Aşk beni öylesine yaralıyor, beni kendi benliğimden öylesine uzaklaştırıyor ki, çektiğim acıların üzerine amansız bir fay hattı çizdiği dudaklarımın arasından kendime bile yabancı sözcükler dökülüyor. Aşk sandığım, acılar sandığıma koyarak adına "aşk" dediğim şizofreni, aç bir sülük gibi durmadan emiyor kanımı. Ve anlayamıyorum artık hiç kimseyi, hiçbir şeyi, kendimi bile anlayamıyorum. Bu yüzden susuyor... Susuyor... Susuyorum!