Her sıkıntı bir isyan hazırlığıdır. Ruhta başlayan bu hazırlık vücudun hastalanması şeklinde organik bir isyana çevrilir.

Meliha yalnız kalınca aynaya koştu.Kendi yüzünü okumak istiyordu.Bu kitap en vesikalı tarihtir,aldatmaz.

Halim onun sevgi ve idealini muhteşem, insanlardan nefretini yüksek , müdafaasını doğru, sözlerini güzel buluyordu.Karşısında saatin ve dünyanın unutulmasını isteyen bir kadında yarım bir ilâhe büyüklüğünden ve gururundan başka ne olabilir?Böyle bir kadın kendi çıktığı yüksekliğe başı dönmeden tırmanabilecek ikinci bir insan , bir eş bulamadığı için büyük yalnızların ve büyük musteriplerin acılarını duyuyordu.

bütün bu yaşamak gürültüleri içinde ruhun vazifesi o kadar azalıyor ki.

rahatlığın dışarı hayatta değil kafatasımızın içinde olduğunu bilseydi , tevekkül ederdi.

Hissikablelvuku ne kuvvetli şey...

insanın en büyük felaketlere bile hazırlandığı '' Ne olursa olsun , usandım , boğuluyorum'' dediği ölüme kadar her şeyi kabul ettiği zamanlar vardır , ben o haldeyim. Artık hayatıma son istikametimi vermek istiyorum.

İnsan,çektiği ıstırap nisbetinde zevk duyar:ne kadar acıkırsa yemekten,ne kadar yorulursa dinlenmekten,ne kadar ararsa bulmaktan o derece zevk alır.

?Ben ruhumla değil, bacaklarımla kaçtım. Ruhum hala onun peşinde. Hala onunla dolu.?

"Para mara... boş laf! Saadet başka şey."