Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak gülmenin mahkumu, gülmek ağlamanın gardiyanı gibi sanki...

Uğruna verdiklerim, sonunda seni kendine aşık etti. Ve beni hiç kimseye benzemediğim için severken, ötekilere neden benzemiyorum diye terkettin. Şimdi yaşananlar mı daha acı yoksa yaşanacaklar mı? Aşk, acının dolaylı tanımıymış, geç öğrendim.

Anladım ki en güzel diye beklediklerim, meğer dünde kalanlarımmış.
Bak kirlenmiş gözlerinden kalbime düşen ışık, giderek azalıyor.
Senin gözlerin benim hayatım kararıyor.
Ah Katilim!
Ah Yâr bildiğim!
Ben mutluluğun peşinde koşarken yandım.
Dilerim seni de yaksın mutluluk...

Bu aşk hiç olmazsa bir vedayı hak ederdi be sevgili! En zoruma giden de şu; madem bu kalp bana ait, o halde neden sen parçalıyorsun?

Artık daha az seviyorum seni...
Unutur gibi... ölür gibi daha az.

Bir tek gece vardır insanın hayatında.. Ömür boyu sürer nöbeti..
Bu da öyleydi..
İyi ol..
Sağ ol..
Uzak ol..
Ama bir daha görme beni..

Bazen gülmeyi unutursun, onu unutamadığından..

Yolumdan dönemediğim için değil, seninle hiçbir yolda yürüyemeyeceğimi bildiğim için gidiyorum. Yeryüzünün bütün aşkları senin ve beni unutabilirsin!

Kimse bilmez aslında gitmek denilen şeyin, ertelenmiş bir yağmura şemsiyesiz başlamak olduğunu.

Bir gün gidersen , Beni 'kaldığına' inandırarak git.
Ben ancak , gitmediğine inanarak yaşayabilirim . . .

Ben,bir çocukluk edip büyüdüm işte! Sen büyümüşsün ama doğmamışsın bile.