"Birini terk etmek teorik olarak imkansızdır." derdi. "Onu terk ettim diyelim, peki hatıraları nasıl terk edeceğim? O tonlarca hatırayı zihnimde değil de sanki sırtımda taşıyacakmışım gibi hissediyorum."

Sevdiğiniz biri size hayallerini anlatmıyorsa onun rüyalarını yorumlamaktan başka seçenek kalmaz elinizde. (syf 35)

Yapabileceklerimizin sınırını keşfedecek, hürriyetimizin kotasının nerede olduğunu anlayacaktık. Diyeceksiniz ki niçin! Ne bileyim niçin! "Önce bir özgür olalım da, ondan sonra o özgürlükle ne yapacağımızı düşünürüz" demiştik. Belki de hiçbir şey yapmazdık. O hissin kendisi yeterdi bize.

Özgürlüğü hep insanın canının istediğini yapması zannediyoruz, oysa özgürlük her şeyden evvel bir histir. Eylemden önce o gelir. İnsana bir şey yaptıran, yahut yaptırmayan şey o histir. (syf 117)

Arkamdan bir kedi geçti, çatının kedisiydi galiba, döndüm, "pisi pisi" dedim, gelmedi, tip tip baktı. İşte bunlar üst düzeyde yalnızlıklardır. (syf 307)

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete..

Sonra günlerin geçmesini, hatıraların yağmurda sızlayan eski kırıklara dönüşmesini bekledim. Ama bazı hatıralar ölümcül oluyor.

Sonra günlerin geçmesini, hatıraların yağmurda sızlayan eski kırıklara dönüşmesini bekledim. Ama bazı hatıralar ölümcül oluyor.

Bir keresinde evlilik teklif etmiştim. Evet ya da hayır gibi rutin bir cevap bekliyordum, ama başka bir soruyla karşılaşmıştım:
"Neden?"
Beraber çürümek yalnız çürümekten iyidir. Bunun içindi.

Herkesin kalbinin çizildiği bir yer var. Orada görünmez bir duvara çarpıyorsun. Daha öteye gidemiyorsun. Bütün dünyan o çakıldığın yerden uzanabildiğin yere kadar oluyor artık.

Tanrı zaten affeder, konsepti bu, bağışlayıcı olmak. Ama en güçsüz olanın konsepti bu değil, onun elinde tek silah var, affetmemek