Canım acıyordu. O kadar çok acıyordu ki, acımı tek başıma taşıyamıyordum...

"Mantık ne zaman sevginin esiri olmamış ki?"

Aşk biraz da deliliktir...

"Bana sakın 'etraf deme," "Ben yaşlıyım, sen veremsin. Etrafa ayıracak zamanımız kalmamış olabilir."

"Benim iyiliğim, senin en yakınında olmaktır..."

Tek ve tek başına! Her bedele değersin diye düşündüm, ey özgürlük!

''Hocam bizlere Allah korkusu değil, Allah sevgisi aşılamıştı.''

''Acılarıma, rağmen, yaşadığıma şükrediyorum.''

Günbatımını, şafağı, mehtabı seyrettiğimde ya da yıldızlarla dolu lacivert göğe baktığımda içim sevinç doluyor. Acılarıma rağmen, yaşadığıma şükrediyorum.

Memur etmek! Esir etmek gibi bir şey. Vakit geçsin diye, memura yakışacak M harfi ile başlayan başka sözcükler bulmaya çalıştım. Memur ve mahmur. Memur ve mahzun. Memur ve memnu. Memur ve muhtaç. Memur ve memnun... Ah, o mümkün değil işte! Hem memur hem de memnun olmak olası değildir, bilirim, ben de bir memurum çünkü. Memurluk bir iş veya meslek değil, bir 'insanlık hali'dir benim ülkemde. Bu dünyaya, düzeyli bir yaşamı az parayla kotarmayı, tok gözlü ve sabırlı olmayı öğrenmek için yollandıklarını düşünmüşümdür memurların. Elbette bir zamanlar boyu kısa aklı uzun bir başbakanın sahip çıktığı cinsten işini bilen memurlarlardan değillerse eğer.